This post is also available in: 
Jouw, mijn handen.
Als kind was ik gezegend met twee grootmoeders.
Twee geweldige vrouwen, krachtig, met een sterke wil en in veel opzichten elkaars tegenpool.
Die eigenschappen in mij verenigd want ik werd naar beide vernoemd.
Van mijn ene grootmoeder leerde ik de liefde voor muziek, de piano en, wat wij, beschaafd gedrag, noemen. Zij ontwaakte bij mij de drang om te leren spelen met mijn hart en zonder ook maar een noot te kennen liet ze me spelen.
Mijn andere grootmoeder leerde me de waarde van onvoorwaardelijke liefde. Van een moeder voor haar kinderen en haar kinderen ‘s kinderen, ze leerde me de waarde van acceptatie en stilte. Ze leerde me hoe ik bepaalde gerechten kon maken, hoe ik kon haken. Ze had altijd een nieuw paar gebreide sokken of gehaakte pannenlappen bij zich als ik haar zag. En ik heb nog steeds de beddensprei die ze voor mij haakte.
Mijn grootmoeders gebruikten hun handen, om muziek maken, om te zorgen, om te creëren. De een altijd bezorgd om haar handen, voorzichtig, de andere handen ruwer en altijd in beweging. Toen ze beide ouder en ouder werden viel het me op dat ik, heel natuurlijk, altijd,wanneer ze er was, hand in hand op de bank zat met de ene. Ik voelde haar handen, de energie die erdoorheen stroomde, de lijnen, de rust. En toen ik voor de andere zorgde, haar handen verzorgde, viel hetzelfde op, rustige handen, oud, verweerd, energie, lijnen.
Ik ben gezegend in mijn leven met twee grootmoeders die ik met me meegeleefde hebben totdat zij heel oud en ik volwassen was. Dus ter ere van mijn grootmoeders:
Mijn handen
Mijn handen, ze lijken op die van jou, ik hou ze op dezelfde manier tegen mijn gezicht als jij doet.
Mijn handen, ze lijken op die van jou, ze werken, hebben elegante vingers en de aderen schijnen door de huid.
Mijn handen, ze lijnen op dei van jou, hoewel die van jou veel ouder zijn
De lijnen in onze handen lijken op elkaar, wij lijken op elkaar en lopen samen door de generaties heen.
Mijn handen, ze lijken op die van jou, wij zijn familie.
Mijn handen lijken op die van jou, net zoals die van mijn kinderen en zij die daarna komen erop lijken.
Onzichtbare lijnen, verbinden door de tijd, verbinden familie, hand in hand.
Mijn handen, ze lijken op die van jou en op een dag zullen de mijne gekoesterd worden in de handen van mijn nazaten, zoals ik de jouwe nu koester.
Mijn handen, ze lijken op die van jou, ze koesteren de jouwe nu zij langzaam dit leven uitlopen.
Wij zijn gezegender dan we kunnen bevatten. Je hoeft alleen maar te kijken, voelen, zien er te koesteren.
En zoals altijd is de keuze aan jou.